Vanaf circa 1820 nam de populariteit van sieraden met mensenhaar nam sterk toe. Naast memoriesieraden waarin haar van overleden geliefden en kinderen was verwerkt, maakte men ook sieraden met haar van nog levende vrienden en naasten. Een moeder kon bijvoorbeeld een sieraad laten maken waarin een lokje haar van elk van haar kinderen was gebruikt, een jong stel medaillons waarin haar van hun beiden was verwerkt. Omdat door de juweliers niet altijd even zorgvuldig met haar werd omgegaan, gingen veel mensen ertoe over zelf haarwerkjes te maken die ze later door een goudsmid in een medaillon, broche of hanger lieten monteren. In Nederland verscheen tussen 1821 en 1835 het maandblad Pénelopé of Maandblad aan het Vrouwelijk Geslacht Toegewijd. In verschillende nummers werden praktische aanwijzingen voor haardecoraties gegeven. Er werd uitgelegd dat het haar eerst gewassen moest worden en gekookt in wijngeest (spiritus) om het zacht en buigzaam te maken. Daarna moest het gericht worden met een enigszins scherp voorwerp op een benen ondergrond ingesmeerd met vislijm. Hierdoor kwamen alle haren netjes naast elkaar te liggen, terwijl ze bovendien aan elkaar kleefden. Met een fijn en heel scherp mesje konden hier nu de gewenste modellen uitgesneden worden. Een werkje dat veel geduld eiste. De lezeressen van Pénelopé werden gemaand vooral de moed niet te verliezen!